دل من تنها بود، دل من هرزه نبود.........

دل من عادت داشت که بماند یک جا

              به کجا؟

معلوم است،به در خانه تو!

دل من عادت داشت،

که بماند انجا،پشت یک پرده توری

که تو هر روز ان را به کناری بزنی.........

دل من ساکن دیوار و دری،

که تو هر روز از ان میگذری.

دل من ساکن دستان تو بود

دل من گوشه یک باغچه بود

که تو هر روز به ان مینگری

راستی،دل من را دیدی.....؟!!

انسان اهسته اهسته عقب نشینی میکند

هیچکس یکباره معتاد نمیشود

یکباره سقوط نمیکند

یکباره وا نمیدهد

یکباره خسته نمیشود،رنگ عوض نمیکند

تبدیل نمیشود و از دست نمیرود

زندگی بسیار اهسته از شکل می افتد

و تکرار و خستگی،بسیار موذیانه و پاورچین رخنه میکند

باید بسیار هوشیار باشیم و نخستین تلنگرها را به هنگام و حتی

قبل از ان که خود به فرود اید احساس کنیم.

خستگی نباید بهانه ای شود برای انکه کاری را که درست میدانیم

رها کنیم و انجامش را مختصری به تعویق اندازیم.

قدم اول را اگر به سوی حذف چیزهای خوب برداریم شک مکن

که قدمهای بعدی را شتابان بر خواهیم داشت.

ما باید تا اخرین روز زندگیمان که این گونه به دشواری بر پا

نگهش داشته ایم تازه بمانیم.

به خدا قسم که این حق ماست.

                                                          نادر ابراهیمی

من از اون اسمون ابی میخوام من از اون شبهای مهتابی میخوام

دلم از خاطـــره های بد جدا من از اون وقتهایه بیـــتابی میــخوام

من میخوام یه دســته گــل به اب بدم ارزوهامو به یک حبــاب بدم

سیبـــی از شاخه حســــرت بچیــــنم بندازم رو اســـمونو تاب بدم

گــــل ای پـــونــه بهــــاره دل مـــن یه بیــــابون لالـــه زاره دل مـــن

مثـــل یــــک دستــــه گل اقاقــــیا دلمــــو بـــاز میــــکنه بـــیا بــــیا

تو میــــری پشــــت علفها گم میشــــی من میــــمونمو گل اقــاقیا

گــــل ای پونه بـــــهار دل مـــن یــــک بیــــابون لالــــه زاره دل مــــن.

دلم گرفت از اســـمون هم از زمیـــن هم از زمــــون

تو زندگـــــــیم چقــــدر غمـــــه دلم گرفـــته از همه

هـــــی روزگــــار لعنتـــــی تلخه بهت هر چی بگــم

من به زمیــن و اســــمون دست رفاقــــت نمـــــیدم

امشب از اون شباست که من دوباره دیوونه بشــم

تو مســــتی و بی خبـــری اســــیر میخونه بشــــم

امشب از اون شباست که من دلم میخواد داد بزنم

تــــو شـــــهر این غریبــــه ها دردمـــو فریــــاد بزنــــم

از ایــــن همــــه در بـه دری تو قلــــــب من قیــــامـــته

چه فایـده داره زنــــدگــــی ایـــن انتـــــهای طاقــــــته

از این همــــه در به دری به تــــب رســــــیده جون من

بــــه داد مــــن نمــــیرســــه خــدای اســـــمون مــــن

                                                         دلم گرفته از همه

وقتی میای صدای پات از همه جاده ها میاد انگار نه از یه شهر دور که از همه دنیا میاد

تا وقتی که در باز میشه لحظه دیدن میرسه هر چی که جادست رو زمین به سینه من میرسه

ای که تویی همه کسم بی تو میگیره نفسم اگه تو رو داشته باشم به هر چی میخوام میرسم

وقتی تو نیستی قلبـــــمو واسه کی تکرار بکنم گلــــهای خواب الودمو واســــه کی پیدا بکنم

واسه کبوترهای عشــــق دسـت کی دونه بپاشــــم مگه تن من میـــــتونه بدون تو زنده باشه

ای که تویی همه کسم بی تو میگیره نفسم اگه تو رو داشته باشم به هر چی میخوام میرسم

عــــــزیزتـــــــرین ســــــــوغاتیه غبار پیراهــــن تو عمــــــر دوباره منه دیدن و بوییـــــــدن تو

نه من تو رو واسه خودم نه از ســــر هوس میخوام عمر دوباره منی تو رو واسه نفس میخوام

ای که تویی همه کسم بی تو میگیره نفسم اگه تو رو داشته باشم به هر چی میخوام میرسم.

گریه کردم تا بگی این همون عاشقترینه

نگات نکردم تا بگی این عاشقه عشقم همینه

هنوز به خواب من میای طعم نگاهت خاطرس

ببین چه ساده باختمت ببین چه ساده رفتی از دست

وای که دوباره دیدنت آتیش به جونم میزنه

چشم به چشمای تو دوختن تموم رویای منه

هنوزم وقتی که بارون میزنه یاد تو هستم

بیا دستمو بگیربیا ببین که خیلی خستم

از پشت پنجره ندیدی منی که همیشه بودم

غافل از اینکه خودم پنجره هارو شیشه بودم

                                     من با تو زنده بودم اما خبر نداشتی

      رفتی و توی قلبم یادتو جا گذاشتی

                                     روی تموم حرفات یکدفعه پا گذاشتی

      بی تو کدوم ستاره پا به شبم بذاره

                                     ابر کدوم آسمون رو تشنگیم بباره

      جز یه نگاه خاموش

                                     جز یه دل شکسته

      بال و پرم بودی خبر نداشتی

                                     تاج سرم بودی خبر نداشتی

       سایه به سایه هر طرف که بودم

                                     همسفرم بودی خبر نداشتی

      پر زدی و ندیدی بال سفر نداشتم

                                     گفتی رها شو اما من دیگه پر نداشتم

      کوه غمو رو شونم دیدی و بر نداشتی

                                     من با تو زنده بودم اما خبر نداشتی

تو را خواهم تو را خواهم تو را از جان و دل خواهم حبیب من ,

 که این جام مرا لبریز گردانی که درمان دلم تنها تو میدانی

بگو با من بگو دیگر بگو از هادی و مهدی بگو از عشق آن یکتا صمد

تا بلکه دل لبیک تو گوید من آن مسکین صفت در درگه یارم ,

که حلم او مرا مغرور میسازد تو با من مهربان بودی برایم یاوری بودی

ولی ای مهربان من بگو آخر چرا اینجا رها کردی چرا اکنون جدا گشتی

 چرا اکنون که جان شیدا ز گفتار تو میگردد ومحتاج نگاه گرم و مهرآمیز می باشم

بیا تا راه را از نو برایم راهبر باشی

برای جام دل ساقی انیس و یاورم باشی

 تو را خواهم که دستم را به دست تو دهم شوری به خود گیرم

 ولی با من بگو از آنچه میدانی ز عشق و مهر و درد جام در دستان

ز انبوه خلایق اندکی یاران تو را خواهم که بی تو آسمان دل چه تاریک است ,

تن بی روح با تو جان همی گیرد درون سینه ام غوغا ز دیدارت همی دارم

شکن دیوار دوری را که بشکستم غرورم را بسوزاندم هر آنچه غیر تو در دل برایم بود

به تو گویم به تو با اشک و غم گویم که بی تو جام در دستم و با تو شهره رندان این شهرم

کسی هرگز نمیداند بی تو بودن را نمی فهمم که مفتون جمالت گشتم و مستم دگر از گفتگو

 با این ورق مست شد جانم دگر بس باشدم گفتن ز تو در نزد این و آن که هر کس تاب گفتارم نمی آرد

 در این ایام هم بی تو بمانم من به شوق دیدنت شب را به روز و روز را شب می کنم

جانم تو ای صیاد احساسم مرا چندی به یاد آور به یاد آور که آن شب با تو راه طی کردم

 در آن شب با تو رو سوی حرم کردم ولی اکنون بی تو بنشستم ولیکن با خیال خود به سوی تو سفر کردم

وقتی کبوتر واژه یی تور بی طناب ترانه می افتند

 بر می دارمش می بوسمش و رهایش می کنم

همان بوسه برای تداوم ترانه ام کافی ست

به زدودن اشکی از زوایای گریه ها رضایت نمی دهم

نمی خواهم شعرم را به خط خوش بنویسم

نمی خواهم از پی واژه ها تا پلکان کتاب

 و کوره راه لغت نامه ها سفر کنم

تنها می خواهم دمی سر بر شانه یی بگذارم

 و به اندازه ی دوری دست مرداب و دامن درناها گریه کنم

 دیگر اینکه چرا شانه یی آشناتر از سپیدی کاغذ

و قامت قلم نمی یابم

جوابش در چشم های توست

که شهد نام و شکوه شانه ات

 را از گریه های من دریغ می کنی

حالا که کسی در حوالی خلوت خاموش ما نیست

 لحظه یی به دور از قافیه های غرور و گلایه

به من بگو آیا تمام این ترانه های اشک آلود

به تکرار آن روزهای زلال زنبق و رازقی نمی ارزند ؟

می دونی

وقتی خدا داشت بدرقه ات می کرد

بهت چی گفت؟

گفت

جایی که می ری

مردمی داره که می شکننت!

نکنه غصه بخوری.

من همه جا باهاتم.

تو تنها نیستی.

 تو کوله بارت عشق می ذارم

که بگذری.

قلب می ذارم

که جا بدی.

 اشک میذارم

که همراهیت کنه

و مرگ میذارم که

بدونی برمی گردی پیشم