وقتی کبوتر واژه یی تور بی طناب ترانه می افتند

 بر می دارمش می بوسمش و رهایش می کنم

همان بوسه برای تداوم ترانه ام کافی ست

به زدودن اشکی از زوایای گریه ها رضایت نمی دهم

نمی خواهم شعرم را به خط خوش بنویسم

نمی خواهم از پی واژه ها تا پلکان کتاب

 و کوره راه لغت نامه ها سفر کنم

تنها می خواهم دمی سر بر شانه یی بگذارم

 و به اندازه ی دوری دست مرداب و دامن درناها گریه کنم

 دیگر اینکه چرا شانه یی آشناتر از سپیدی کاغذ

و قامت قلم نمی یابم

جوابش در چشم های توست

که شهد نام و شکوه شانه ات

 را از گریه های من دریغ می کنی

حالا که کسی در حوالی خلوت خاموش ما نیست

 لحظه یی به دور از قافیه های غرور و گلایه

به من بگو آیا تمام این ترانه های اشک آلود

به تکرار آن روزهای زلال زنبق و رازقی نمی ارزند ؟